Panσέληνος και μυρωδιές

Pan-σέληνος

Το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς διαβάστηκε από εκατομμύρια και επέδρασε με ένα εκατομμύριο τρόπους στους αναγνώστες του και ακόμα μερικούς που δεν μπορούν να προσδιοριστούν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ένα άρωμα.

Το άρωμα μας επηρεάζει με τρόπους που μπορούμε να περιγράψουμε, με τρόπους που νομίζουμε οτι ξέρουμε και με αρκετά ερωτηματικά για μερικές άλλες επιδράσεις που δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε πολύ καλά.

Τελικά, γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει, Τομ?

Με το κλασσικό του πλέον εξώφυλλο, τον Πάνα του Boris, το βιβλίο παραμένει δημοφιλές μετά από τόσα χρόνια κυκλοφορίας του και αποτελεί ένα μικρό πεδίο απιθανότητας στην με δόμηση πιθανοτήτων ζωή μας.
Είναι ο δάκτυλος του Chaos που μπορεί να μας βάλει σε ένα ένα επίπεδο αντίληψης του Cosmos.
Καλειδοσκόπιο εννοιών, αφήνει επίπεδα που ο καθένας επιλέγει να σταθεί.
Αρκετοί επικεντρώνονται στον απόλυτο ρομαντισμό της πιο μεγάλης αγάπης ( σε κυριολεκτική έννοια ) που έχει μυθιστορηματοποιηθεί.
Κάποιοι, στις τρελές πινελλιές του Ρόμπινς που μας αφήνει να δούμε έναν μεγαλύτερο κόσμο μέσα από κλειδαρότρυπες , στιγμιαίες εκλάμψεις της περίπου υποσυνείδητης λειτουργίας μας που μας καθησυχάζει οτι ναι, αυτά  που διαβάζουμε , είναι, με έναν απρόσμενο τρόπο,  "σωστά".


Το "Άρωμα του ονείρου" είναι ένα έπος που αρχίζει στα δάση της αρχαίας Βοημίας και δεν τελειώνει παρά απόψε, στις εννιά η ώρα το βράδυ (ώρα Παρισιού). Είναι, ακόμη ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα με ήρωα έναν επιστάτη που έχει χάσει ένα μπλε μπουκάλι. Ένα μπουκάλι πολύ παλιό που έχει χαραγμένη πάνω του την εικόνα ενός θεού με κέρατα τράγου. Αν το υγρό μέσα σ' αυτό το μπουκάλι είναι πραγματικό η μυστική ουσία του σύμπαντος, όπως πιστεύουν μερικοί, θα πρέπει να βρεθεί γρήγορα, γιατί εξατμίζεται και έχουν απομείνει μόνο δυο σταγόνες.


Το ερωτικό μέρος του βιβλίου δεν με άγγιξε ποτέ, και νομίζω πως ούτε και ο Ρόμπινς ήθελε να επικεντρωθούμε σ'αυτό, γιατί αν το ήθελε, είχε την πένα να το κάνει πραγματικά ρομαντικό αντί να την παρουσιάσει αναφορικά.

Το κυνήγι της ουσίας των πραγμάτων  ,η αγωνία μήπως τελικά μας ξεφύγει, η νομοτέλεια και η κβαντική φυσική είναι όσα ήθελε να μας πει μέσα στο ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα.
Και ήθελε να μας μιλήσει και για τα αρώματα, αυτούς τους αθώους φαινομενικά συνωμότες της αλήθειας για το "Είναι" και το "Αεί" μέρος του απειροδιαστατικού πλέγματος που φιλοξενεί και τις υπάρξεις μας.

Δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε μοναδικοί.

Αν πάρεις μία οποιαδήποτε συνθετικά φτιαγμένη ουσία και τη συγκρίνεις με τους σύγχρονους ψηφιακούς  φασματογράφους, αεριοχρωματοτογράφους ψηφιακούς αναλυτές και ό,τι άλλο μας δίνει σήμερα η τεχνολογία με την φυσική την οποία μιμείται δεν θα βρεις καμμία διαφορά.
Όταν τη χρησιμοποιήσεις θα βρεις αρκετές διαφορές έστω και εμπειρικά.
Ένα συνθετικής προέλευσης ροδόνερο δεν θα κάνει το ίδιο καλό ένα άρωμα, δεν θα έχει τα ίδια αποτελέσματα στο δέρμα σου, δεν θα έχει τις ίδιες ευγερσίες στον οργανισμό σου αν το πιεις αν το συγκρίνεις με το αντίστοιχό του φυσικό.
Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά?
Ακόμα και ο πιο ακριβός και ακριβείας αναλυτής εργαστηρίου δεν μπορεί να μας το πει.
Ελεύθερες ρίζες " παγιδευμένες" στις βιοχημικές αλυσίδες των ελαίων, απειροελάχιστα ppm ιχνοστοιχείων που διασπώνται όταν θέλουμε να αναλύσουμε τη χημική δομή και δεν έχουμε έτσι την ευκαιρία να τα ανακαλύψουμε μέσα στους δεσμούς , ο θεός του σύμπαντός μας, μία ακόμα διατάραξη της ανυσματικής ακολουθίας με την οποία είναι δομημένη η φύση, είναι εξηγήσεις που μπορώ να δώσω με μεγάλη σοβαρότητα αναφέροντας όλα τα παραπάνω, ακόμα και αυτά που σας φαίνονται εξωφρενικά.
Σε μένα φαίνονται εξωφρενικά τα δύο πρώτα, σε σας, τα δύο δεύτερα.

Γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει, Τομ?

Στο βιβλίο, ένα αρχέγονο Ον ήθελε εναγωνίως να καλυφθεί με μία δυνατή μυρωδιά που να είναι τόσο στέρεη ώστε να είναι ικανή να διατηρήσει το άρωμα σταθερό και να μην εξατμιστεί όσο αυτό θα ταξίδευε στον Ατλαντικό για να φτάσει από την Ευρώπη στην Αμερική.
Αυτό το Ον βρωμούσε τραγίλα γιατί ήταν ο Παν αυτοπροσώπως και ακόμα και αόρατος πια, καθώς αποδυναμώθηκε από τη λήθη των ανθρώπων που ξέχασαν πως να είναι σε επαφή με τα αρχετυπικά της ύπαρξής τους, ήταν αδύνατον να μην ανιχνευθεί από τη μυρωδιά του.

Η όσφρηση είναι το πιο δυνατό εργαλείο για τον άνθρωπο.
Συνδέεται άμεσα με τους μηχανισμούς της μνήμης.
Ένα άρωμα μας ξυπνάει μνήμες παιδικές, μας θυμίζει την αγκαλιά αγαπημένων προσώπων, μας ταξιδεύει σε ξεχασμένες μας επιθυμίες.

Ο καλύτερος τρόπος να μην σε ξεχάσει το αντικείμενο του πόθου σου, είναι να σπάσεις ένα μπουκάλι από το άρωμά σου στο ξύλινο πάτωμα και να αφήσεις να απορροφηθεί απ'αυτό.
Δεν θα σε ξεχάσει, είτε το κάνεις από εκδίκηση είτε σαν γλυκειά υπόσχεση οτι θα επιστρέψεις.

Η όσφρηση είναι ό,τι πιο αρχέγονο έχει ο άνθρωπος σε λειτουργία και τον οδηγεί με ένστικτα και εξωλογικές αντιδράσεις.

Λένε οτι ακόμα και αυτό που ονομάζουμε "διαίσθηση" για τα απλά και καθημερινά μας λειτουργεί στους νευρώνες που επιτελούν το έργο της όσφρησης, μόνο, που επειδή δεν ερεθίζει τα οσφρητικά μας όργανα, δεν το μυρίζουμε αλλά νιώθουμε τις επιταγές του πολύ καλά.

" Μυρίστηκα τον κίνδυνο"  " μυρίζομαι πως κάτι σχεδιάζεις"  " μωρέ καλά σε μυρίστηκα εγώ" ..

Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι φράσεις?

Αντανακλαστικά ξέρουμε οτι η μυρωδιά δεν είναι μόνο ό,τι μυρίζουμε με τη μύτη μας αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο, ακαθόριστο και παντοδύναμο.

Η φύση έχει πολλούς τρόπους να μας αφηγηθεί την ιστορία μας.
Την προέλευσή μας, τον προορισμό μας.
Τους νόμους που πρέπει να λαμβάνουμε υπ'όψην.
Αρκετά συχνά, ό,τι βρωμάει μπορεί να καταλήξει να αναδύει μία εκπληκτική οσμή με πολλές σπάνιες ιδιότητες.

Στο βιβλίο του Ρόμπινς, αυτό το καταφέρνουν τα απωθητικής οσμής άνθη του παντζαριού.
Το καλό και το κακό δεν υπάρχει στη φύση, το ένα φέρνει το άλλο, το ένα είναι ο υποδοχέας προαγωγής, ανάδειξης και δημιουργίας του άλλου.

 Αυτό που υπάρχει στη φύση είναι η αλήθεια.
Το άρωμα που μπορεί να καλύψει τη μπόχα του Πάνα και να μην εξατμιστεί.
Η αγάπη ενός ζευγαριού σε μία κυριολεκτική αιωνιότητα.
Το κύτταρο που δεν πεθαίνει αν το προστάξουμε με τον κατάλληλο τρόπο, δηλαδή του μιλήσουμε στη γλώσσα που καταλαβαίνει.

Περιτριγυριζόμαστε από κωδικοποιημένα μηνύματα του θεού που ίσως να εμπεριέχουν και αυτόν τον ίδιο μέσα.
Η επαγωγική σχέση του κάθετι με το οτιδήποτε και η αναγωγή του καθενός στο όλον έχει τη θέση της και στις μυστικές ουσίες που εμπειρικά ξέρουμε να χρησιμοποιύμε από τόσες χιλιετίες πριν που δεν μπορώ να τις μετρήσω.

Γιατί όμως τα άνθη του παντζαριού έκρυβαν αυτό το μυστικό υπέροχο άρωμα του ονείρου?

Γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει, Τομ?

Ίσως επειδή "... Το παντζάρι είναι το πιο μελαγχολικό ζαρζαβατικό, το πιο πρόθυμο να υποφέρει. Δεν μπορείς να βγάλεις αίμα στίβοντας ένα γογγύλι… Το παντζάρι είναι ο φονιάς που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Το παντζάρι είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει στο κεράσι, όταν συνουσιάζεται μ’ ένα καρότο...".

Ίσως και όχι..