Περί Μαγείας

 Η χρήση των βοτάνων σε όλες τις παραδόσεις θεραπείας αλλά και στις πλέον προσανατολισμένες σ'αυτά πρακτικές που συνηθίζουμε να τις χαρακτηρίζομε ως μ α γ ε ί α  δεν είναι κάτι το απλό ούτε κάτι το αφελές ή ασύνδετο με μία πληρέστερη κοσμοθεωρία συνειδητή ή όχι, που κοινωνούν όσοι ασχολούνται μ'αυτήν μεθοδικά.

Σε κάποιες κοινωνίες, τα βότανα δεν χρειάστηκε να συνδεθούν με  τη μυστικοπάθεια ή τη μεταφυσική επειδή οι κοινωνίες αυτές είχαν τέτοιους προσανατολισμούς σε επίπεδο θρησκείας και νοοτροπίας που η κάθε είδους λατρεία ήταν ενταγμένη στην πραγματικότητά τους.
Η Κινέζικη λαϊκή θεραπευτική, αν και έχει ένα τεράστιο υπόβαθρο γνώσης για τα φυτά και εφαρμογής αυτής, δεν μας έχει προβάλλει πολλές τάσεις που αγγίζουν τις δοξασίες με τρόπο μυστηριακό.
Οι Κινέζοι, λαός της τελετουργίας με συνεκτικότητα ευπείθειας σε παραδόσεις και επιταγές, εφήρμοσαν στην καθημερινότητά τους, αυτά που άλλοι λαοί έπρεπε να ανάξουν σε ιερουργία.

Η Αγιουβέρδα, φιλοσοφία ενθέωσης κατά κάποιον τρόπο διδάσκει και ασπάζεται την επίτευξη ισορροπίας στις ποιότητες όσων χρησιμοποιεί ο άνθρωπος ώστε να υπάρξει ισορροπία και σ’ αυτόν.
Η ισορροπία των ποιοτήτων δεν είναι παρά μία αρχαία διδαχή και στη χώρα με πασίγνωστο διαμορφωτή της θεωρίας, τον Ιπποκράτη.

Οι ισορροπίες που συναντώνται και στην Κινέζικη θεραπευτική και στην Αγιουβέρδα προϋποθέτουν την άριστη γνώση όλων των ιδιοτήτων και ποιοτήτων σε τροφές και συναισθήματα.
Προχωρώντας προς τον Ευρωπαϊκό Βορρά, και πάλι όλες οι πρακτικές αποσκοπούν σε μία τέτοια επίτευξη μόνο που δεν υπάρχει θεωρητικοποίηση και μελέτη αλλά ανάγονται όλα σε μυστικιστικά φαινόμενα που προκαλούνται με σχετικές πρακτικές, δηλ, αυτό που με έναν λόγο λέμε Μαγεία.
Οι τάσεις που επικρατούν σήμερα  προέρχονται από τους Κέλτες, τους Μεσευρωπαίους Δρουίδες και τους Βίκινγκς πρακτικούς, με επίκεντρο και πάλι τη φύση και τη λατρεία της.

Η Αφροαμερικάνικη hodoo, που είναι κατά κάποιον τρόπο η λευκή και πράσινη voodoo επίσης επιδιώκει τη χρήση της φυσικής ισορροπίας σε συσχέτιση με τον άνθρωπο ώστε να πετύχει τους σκοπούς της.

Λατρευτική της φύσης και του περιβάλλοντος και όσων μπορούν να δωρίσουν στον άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται άρρηκτα –σύμφωνα με τη βασική τάση του συστήματος πίστης- είναι και ο Ινδιάνικη σαμανιστική πρακτική.

Από την Αγιουβέρδα που θεωρεί πως όλα είναι θέμα χειρισμών και πειθαρχημένης χρήσης από τον άνθρωπο, οι πλανήτες, οι τροφές, η άσκηση, το περιβάλλον ως την αρχαία Ινδιάνικη καθημερινότητα με τους μάγους της φυλής να επικαλούνται τα στοιχεία της φύσης από τον κεραυνό ως τις ιδιότητες της βλάστησης στον κάθε τόπο, πολλά διαφέρουν και ίσως να αναφέρω τα περισσότερο ευδιάκριτα εν καιρώ.

Υπάρχει όμως μία κοινή συνισταμένη, τόσο καθορισμένη, τόσο αδιαμφισβήτητη που προσελκύει αμέσως το ενδιαφέρον και την προσοχή.
Με ένα λόγο, είναι ο απόλυτος σεβασμός στη φύση.
Όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται με οποιαδήποτε πρακτική, σκοπό, στόχο, χαίρουν της απόλυτης και μελετημένης αφοσίωσης από όλους όσους τα χρησιμοποιούν ( πρακτικοί θεραπευτές, μάγοι, ιερείς ) και από όσους προστρέχουν στην βοήθεια αυτών.

Γύρω από τον κάθε Κινέζο θεραπευτή της αρχαιότητας, γύρω από τους Ιπποκρατικούς, από τον Δρουίδη και τον Κέλτη, οι άνθρωποι που δεν είχαν ενασχόληση αλλά μόνο αποδοχή των χειρισμών των μάγων- ιερέων εξυμνούσαν επίσης τη Φύση και το περιβάλλον με κάθε τους εκδήλωση ανάλογα με τη συλλογική φυσιογνωμία που είχαν ως φυλή και φύλο.

Στην αρχαία – και όχι μόνο- Ελλάδα ο τρύγος ( η συγκομιδή του υπέροχου βοτάνου , του σταφυλιού )  γινόταν με χαρά που άγγιζε τη Διονυσιακή λατρεία, πολλά είδη φυτών, από την Ανεμώνη ως τη Δάφνη ήταν ιερά και λατρεύονταν , άρα, τα αντιλαμβάνονταν στο περιβάλλον τους  με σεβασμό.

Η Ελιά, το Δεντρολίβανο και πολλά άλλα θαυμάσια φυτά με ιδιότητες περίπου ανεξάντλητες ή αναντικατάστατες συνδέθηκαν τόσο στενά με τους ανθρώπους που συμβολοποιήθηκαν ισχυρότατα.

Σε κάθε εποχή, τα σύμβολα δεν είναι παρά η ένδειξη της συλλογικής τάσης των κοινωνιών, όσα πρεσβεύουν και πιστεύουν, το πώς είναι /ήταν δομημένες και μιλάνε για την πορεία τους στον χρόνο και την ιστορία.
Σε κάθε διδαχή πρακτικής, υπάρχει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της αναζήτησης αρμονίας του ανθρώπου με το περιβάλλον, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να προκαλούνται αποτελέσματα και φαινόμενα σε προσωπικό και συλλογικότερο επίπεδο που να μπορούν να χαρακτηριστούν από αυτούς ως «θαύμα»
Η βροχή , η θεραπεία από έναν άγνωστο πυρετό, η μακράν διαβίωση υπό συνθήκες άκρας υγείας, η απόκτηση των γνωρισμάτων του ζώου που σκότωναν στο κυνήγι ή από άμυνα, η επιστροφή του αγαπημένου, η πρόκληση ζημίας και βλάβης στον εχθρό, όλα ανακατεύονται και λαμβάνουν διαστάσεις που είναι κάποιες φορές δύσκολο να ξεχωρίσουν τα όρια μεταξύ τους.

Κανένας πρακτικός οποιασδήποτε φυλής και εποχής δεν θα έκανε και δεν κάνει  την οποιαδήποτε πρακτική του εάν δεν υπάρχει μία συνοχή μεταξύ της πρακτικής και του περιβάλλοντος στο οποίο ζει.
Η οικολογική συνείδηση είναι τόσο αυτονόητη που δεν αναφέρεται όπως δεν αναφέρονται όλα τα αυτονόητα πράγματα.
Το περιβάλλον καθορίζεται σε μακροπεριβάλλον ( η χώρα , ο τόπος ) και μικροπεριβάλλον ( το σπίτι , η γειτονιά).
Είτε οι φυλές ήταν νομαδικές είτε ζούσαν μόνιμα σε ένα μέρος ήξεραν να σέβονται το περιβάλλον αλλά και να τηρούν κάποιους κανόνες που τους επέτρεπε να ζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Οι Κινέζοι ανέπτυξαν την τέχνη  του φενγκ-  σούι για το μικροπεριβάλλον , θεωρώντας όμως αυτονόητο ότι αυτό θα ήταν τοποθετημένο και λειτουργικό σε ένα μακροπεριβάλλον που θα είναι συνεργιστικό και όχι αντίξοο με την τέχνη αυτήν.

Το δάσος δεν είναι καμμένο, οι λίμνες δεν είναι αποξηραμένες, τα φυτά που χρησιμοποιούνται στη θεραπευτική δεν έχουν λιπάσματα, δεν έχουν καλλιεργηθεί βεβιασμένα, δηλαδή σε τόπους και χρόνο ακατάλληλα γι’αυτά, δεν έχουν τροποποιηθεί γεννετικά.
Αυτά όλα είναι βασικές προϋποθέσεις όπως και ο λεπτός χειρισμός του γνώστη-μάγου-πρακτικού-ιερέα σε κάθε τι που χρησιμοποιεί.

 Το βότανο θεραπείας, θωπείας , γητειάς έχει φυτρώσει σε κατάλληλο μέρος, έχει συγκομιστεί με τον κατάλληλο τρόπο, και έχει υποστεί την κάθε επεξεργασία  με σοφία γνώσης για το φυτό αυτό.
Αυτός  ο κανόνας, είναι απαρέγκλιτος.
Ο ίδιος ο  βοτανοθεραπευτής-μάγος-ιερέας κλπ πρέπει να έχει δύναμη, άρα, να τηρεί κατά γράμμα όλα όσα πιστεύει ανάλογα με τη φυλετική του ταυτότητα για την ισορροπία των ποιοτήτων και των ιδιοτήτων που δεν σταματούν στις φυσικές και μηχανικές ( απτές) ιδιότητες αλλά προχωράνε σε ιδιότητες που σχετίζονται με τα συναισθήματα και την ψυχολογική κατάσταση ( που άλλωστε και αυτά έχουν ποιότητες και ιδιότητες)
Αν υπάρχει δέκτης του βοτάνου στην οποιαδήποτε μορφή του , θα πρέπει επίσης να έχει όσα και ο βοτανοθεραπευτής ως ένα βαθμό ή να επιδιώκει να τα αποκτήσει ανάλογα και πάλι με τη φυλετική του ταυτότητα.
Όλα αυτά, έχουν ποικίλουν από τον Ινδό στον Κινέζο, από τον αρχαίο Έλληνα στο Δρουίδη, από τον Κέλτη στον Αφροαμερικάνο.

Κανένα βοτάνι, καμμία τροφή, κανένα καλλυντικό, κανένα ξόρκι , καμμία γητειά δεν έχει αποτέλεσμα αν λείπει ο σεβασμός και η ισορροπία.